تأویلگرایی بی معیار و دلبخواه، بلای جان قرآن است

نگارش در تاریخ ۱۹ فروردین ۱۴۰۰ | ارسال شده در بخش گاه نوشت ها | هیچ نظری

در همایش اندیشه منجی گرایی، فروردین ۱۴۰۰:
«جهنم، درسته میگن حمیم، میگن غساق، میگن سوزان، میگن آب جوش و چرکین، ولی همۀ اینها واژه های سمبلیکه. هیچکدوم از این آیه ها یا واژه ها عینی نیست، خدا حقیقتا مارو نمی بره یه جایی که اونجا آب جوشه. اینها رو باید تأویل کرد، تبیین کرد، زبان قرآن یک زبان سمبلیکه….»

لینک تصویر سخنران در تلگرام:

menbar_ansari@

قطعه ای از سخنرانی دکتر ناصر مهدوی.
(مدرس فلسفه و روشنفکر دینی، استاد عرفان اسلامی دانشگاه شهید بهشتی، اسلام‌پژوه، مفسر و شارح مثنوی مولانا)

جا دارد از این گویندگان پرسیده شود:
با این تأویلگرایی بی معیار و دلبخواه، باید تخاطب قرآن و پیامبر را با مخاطب عمومی اش چه نامید و چگونه تفسیر کرد؟
گمراهی ذهن و ناآگاهی میلیاردها انسان مسلمان از حقیقت آیات کژتاب کتاب خدا (نعوذ بالله) بر عهدۀ کیست؟
همه آن آدم های مؤمنی که در طول تاریخ هزار سالۀ اسلامی، فقط به دلیل زبان سمبولیک قرآن، جهنم و عذابش را اشتباه فهمیدند و آن را واقعی و عینی خیال کردند، حق ندارند از قرآن و پیامبر شاکی باشند؟
اصلا با این حرفها، شب جمعه چطور باید دعای کمیل خواند و از هراس و بیم آتش جهنم و لهیب و شعلۀ آن گریست؟
وقتی قرار است جهنم، همین مشکلات روحی زمینی و گرفتاری های اخلاقی بشر در زندگی دنیایی اش باشد و محدود به عوالم روحی و خصلت‌های نفسانی انسان باشد، با فرازهای متعدد انبوه دعاهایی چون نیایش ابو حمزه ثمالی چه باید کرد؟

شاید با گسترش و پذیرش بیشتر چنین حرفها و تأویلهایی در میان مدعیان پیروی از قرآن و عترت، بهتر می شود به جایگاه شمارش یک به یک مسائل قبر و گواهی مکرر به امر قیامت و عذاب های الهی، در زیارات آل یاسین(ع) پی برد.

@menbar_ansari

زیارت آل یاسین علیهم‌السلام را بیشتر باید خواند.

مطالب مرتبط

یک نظر بگذارید