فقط در دو شب یورش، ۵۰۰ نفر از شهروندان نابلس، زخمی شدند و صدها ماشین و خانه در آتش سوخت.

متن خبر این است:

«شفقنا – شامگاه گذشته شهرک نشینان فلسطین اشغالی به خانه های فلسطینیان در منطقه خواره نابلس یورش بردند و تعداد زیادی از خانه ها و خودروهای مردم فلسطین را به آتش کشیدند. هلال احمر فلسطین نیز در بیانیه‌ای اعلام کرد که در حمله روز یکشنبه نظامیان صهیونیست و شهرک‌ نشینان به ساکنان حواره، بیت فوریک، زغیر و بورین در استان نابلس، یک نفر از فلسطینیان به شهادت رسید و ۳۹۰ نفر زخمی شدند.»

اصل خبر را اینجا با تصاویر ببینید و عمق درنده خویی و قساوت را در حق ساکنان آبا و اجدادی یک سرزمین ببینید. برای من این فاجعه با پانصد انسان زخم خورده و صدها ماشین شخصی و خانه های سوخته از آن جهت اهمیت بیشتری داشت که دیشب وقتی این خبر را مشاهده کردم درست در همان دقایقی بود که در میانه نگارش بخش حقوق شهروندی از کتاب قرآنم می خواستم استراحتی بکنم.

حقوق بشر جهانی و حقوق شهروندی ، در همان سالهای پایانی قرن بیستم ، حال جوجه ای را داشت که هنوز بال و پر در نیاورده به آفت قدرت و سیاست دچار گشته بود و کارنامه اخلاقی قرن گذشته را با پایانی مانند آغازش ، تیره و تار کرد. متاسفانه درد فلسطینیان در ایران دیگر هوادار ندارد و شخصیت های معاصر ایرانی نیز همانند عوام کشور، به درد بی احساسی دچار شده اند با این تفاوت که عوام ، دشواری نان و آب خود را بهانه بی اعتنایی به این رنج‌های بشری می کنند و خواص، به توجیهات سیاسی ، وجدان خود را آرام می کنند و از اوضاع داخلی ، بی دردی جهانی خود را توجیه می نمایند.

نام حضرت صادق علیه السلام در تاریخ جاودانه باد که فرموده بود: اهل اسلام در دوستی و عطوفتشان مانند پیکر واحدی هستند که اگر عضوی از آن به درد آید ، دیگر عضوها را استراحتی نخواهد بود.