عید فطر را فقط به آنان که زیست مؤمنانه دارند، تبریک می گویم

نگارش در تاریخ ۱۰ فروردین ۱۴۰۴ | ارسال شده در بخش گاه نوشت ها | هیچ نظری

شب و روز اول ماه شوال، زمان عید فطر است که یکی از چند عید بزرگ اسلامی است. عید فطر البته مانند عیدهای بشری نیست که به منزلۀ یک فایل باز باشد تا هر کسی به فراخور خواهش ها و علاقه ها و هدفهای کوتاه و بلند و مناسب و زشت خودش، چیزی بر آن بیفزاید. شب یلدا نیست تا هر کسی آن را به میل و تمایل خودش بتواند کش بدهد و یا کم و زیاد کند. از قبیل نوروز هم نیست تا هر کس و یا هر حاکمی بتواند در طول تاریخ، به سودش یا به زورش، نغمه‌ای دیگر در آن بنوازد و رقص و خوش رقصی دیگری بر آن بیفزاید تا طی گذشت قرن ها، اصحاب دانش های مضاف، آن را تبدیل به چیزی آشفته تر کنند و سست بافته ها را سنت بنامند و در پاچۀ خلق بی پناه، فرو کنند.
عید فطر، عید دینی است که قاعده مند است و چارچوب دارد. پس از یک ماه ریاضت شرعی و عبادت مؤمنانه، عهده‌دار ورود اهل ایمان به فرصت شادمانی معنوی است. نقالان در عیدهای ساختگی خوشگذران ها و یا پرداختۀ سیاست حکومت‌ها را حق وراجی در تبریک و شادباش آن نیست.
اگر یک ماه رمضان را به فرمودۀ امام یازدهم شهید شیعه، حضرت عسکری(ع)؛ به امید لمس درد گرسنگان و حس انسانی نیازمندان و بی پناهی محرومان و به تعلیم نیایش های صادق و باقر علیهما السلام ، با تلاش و اشک و دعا برای نیازمندان و غربت گرفتگان و رانده شدگان و مظلومان و فساد زدگان و حاشیه نشینان جامعه سپری کرده باشند، شب عید و روز عیدشان تفاوت خواهد کرد. همان تفاوتی که میان اخلاق و ضد اخلاق است. یعنی تفاوتی که میان هنجار و ناهنجار و یا ارزش و ضد ارزش هست.

کوتاه می کنم و شرح این خون جگر وا می گذارم ولی عید بندگی خدا و آزادگی نفس را به همه مؤمنان و روزه داران و نیایشگران و قرآن پیشوایان و ولایت فهمان،

تبریک می گویم و برایشان سعادتمندی و توفیق بیشتر از خداوند می طلبم.

و اما برای بی بهره ماندگان از این سفره رحمت الهی، همان هشدار پیامبر(ص)را در آغاز ماه مبارک رمضان تکرار می کنم؛

شقی و بدبخت کسی است که از برکات این ماه محروم مانده باشد.

@menbar_ansari

مطالب مرتبط

یک نظر بگذارید