ﺩﻳﺸﺐ، ۱۱ ﺍﺳﻔﻨﺪ، ﺍﺯ ﺳﺮﮐﺎﻥ ﺗﺎ ﻳﺰﺩ

نگارش در تاریخ ۲۸ اسفند ۱۳۹۰ | ارسال شده در بخش گاه نوشت ها | هیچ نظری
ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻗﺪﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ، ﮐﻤﯽ ﺑﺪﻧﻢ ﻣﯽ ﻟﺮﺯﺩ. ﺻﺪﺍﯼ ﻓﺸﺮﺩﮔﯽ ﺑﺮﻑ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﮐﻔﺶ ﻫﺎﻳﻢ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻡ. ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺮﻑ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺑﺎ ﭼه شوﺭﯼ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﻣﯽ ﺭﻗﺼﻨﺪ. ﺭﻓﻴﻖ ﻫﻤﻴﺸﮕﯽ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﭙﻴﺪ ﺭﻗﺼﺎﻥ، ﺑﺎﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﮔﻮﺵ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﮐﺮﺧﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺩﺍﻣﻦ ﻗﺒﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺭﻫﺎﻳﺶ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺻﺪﺍﻳﺶ ﮔﺎﻫﯽ ﺁﺯﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﻡ. ﺑﺎﺩ ﺳﺮﺩ ﻭﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻢ. ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﻡ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﻌﻠﻖ ﺗﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ.

ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻴﺸﻪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﻡ. ﺑﺎﺩ ﺗﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻧﻮﺭ ﭼﺮﺍﻍ ﻣﺎﺷﻴﻦ، ﺭﻭﯼ ﺟﺎﺩﻩﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﻦ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺍﻥ، ﺗﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ و ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺩﺷﺖ ﻣﯽ ﻏﻠﻄﻨﺪ. ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﺍﺯ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﺎﻧت ﻣﻴﮕﺬﺭﺩ. ﺳﺮﻋﺘﻢ ﺭﺍ ﮐﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﮐﻮﻳﺮی ﺗﻨﺪﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ و ﮔﺬﺭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﺷﻦ ﺩﺷﻮﺍﺭ تر.

ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﺶ ﭼﺮﺍﻍ ﻫﺎﯼ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺍﻡ. به آسانی ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺮﻑ ﺭﺍ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ. ﻓﻘﻂ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫد ﻣﯽ ﺷﻤﺎرﻡ. ﺑﻘﻴﻪ ﺍﺵ که ﻣﺎﻝ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ. ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺩ ﺟﺎ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﺩ و ﻗﻬﺮ ﮐﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﻟﺨﺖ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﭼﻨﺎﺭ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ. ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﭼﻪ ﺑﺮﻓﯽ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﺸﻮﺩۀ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﺮﻑ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻐﻞ ﻫﺎﯼ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ و ﺩﻭﺳﺘﺸﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ ﺭﻭﺑﺎﻩ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺍﺯ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ، ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﮐﺸﺎﻧﻴﺪ. ﺍﻧﺪﮐﯽ ﻫﺮﺍﺱ ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ را ﺩﺭ ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺩﻳﺪ. ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﮏ و ﺭﻭﺷﻦ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. جاﯼ ﭘﺎﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ و ﺑﺎﺭﻳﮑﺶ ﺭﻭﯼ ﺑﺮﻑ ﻫﺎ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺧﻂ ﺗﻴﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﮔﻮﺩ ﺭﺍ با ﺟﺎﯼ ﮔﺎﻡ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﺟﺎﯼ ﭘﺎﯼ ﺍﻭ ﺳﺒﮏ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ؛ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺭﻭﯼ ﺳﻴﻨﻪ ی ﺑﺮﻑ ﻫﺎ ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ!

ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻮﻕ ﻣﻤﺘﺪ و ﭼﺮﺍﻍ ﺯﺩﻥ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺗﻨﺪ ﺭﻭﯼ از پشت سر، ﺩﺭ ﮔﻮﺵ و ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯽ ﻧﺸﻴﻨﺪ. ﭼﻪ ﺗﻨﺪ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ. ﮐﻤﯽ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﻴﮑﺸﻢ. ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﺷﻦ ﻓﻀﺎی پیش رو ﺭا ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﭼﻪ ﺭﻧﮓ ﻃﻼﻳﯽ ﺯﻳﺒﺎﻳﯽ ﺩﺍﺭﺩ. ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﮔﻴﺎﻩ ﺧﺸﮏ، ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺧﺎﮎ ﻣﯽ ﻏﻠﻄﺪ. ﺗﺎﻕ ﻫﺎ و ﮔﺰﻫﺎ ﺗﺎ ﮐﻤﺮ ﺧﻢ و ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺍﮐﺎﻟﻴﭙﺘﻮﺱ ﻫﺎ هم ﺍﺩﺍﯼ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﻴﺪ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ

.

 

 ﺑﺎﺩ ﺁﺭﺍﻡ ﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺮﻑ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﻧﻮﮎ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺷﺎﻝ ﮔﺮﺩﻥ ﺳﻔﻴﺪﻡ ﺭﺍ کمی ﺑﺎلا ﻣﯽ ﮐﺸﻢ. ﻟﺒﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﻢ. ﺧﻂ ﻣﻪ ﺁﻟﻮﺩ ﻧﻔﺴﻢ، پنهاﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﮐﻢ ﮐﻢ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﻳﻢ دارد ﺷﺎﻝ و ﻟﺒﻬﺎ ﻳﻢ ﺭﺍ ﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﻳﺎﺩ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﮔﺮﺩﺵ ﺷﺒﺎﻧﻪ ام ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭﺵ ﺑﺮﻑ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﻢ. یادش به خیر باد! ﺭﻗﺺ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺭﻗﺺ ﺑﯽ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺑﺮﻑ.

ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻗﺪﺭﯼ ﺩﺍﻍ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. ﺷﻴﺸﻪ ﻫﺎی ماشین ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎلاست. بی اختیار ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ و ﺩﮐﻤﻪ ﻫﺎﯼﻳﻘﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﺗﻮﻓﺎﻥ ﺷﻦ ﺁﺭﺍﻡ ﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. چراغ خیابان های خلوت شهر را می بینم. ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍﻫﯽ ﻧﻴﺴﺖ. ﺭﺍستی ﺳﺎﻋﺖ ﺻﻔﺮ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺍﺳﺖ

شایع شده که فردا انتخابات است، و من میدانم که اینطور نیست…

یک نظر بگذارید