پیکرتان را اهداء کنید!

نگارش در تاریخ ۵ آبان ۱۳۹۷ | ارسال شده در بخش در حاشیه منبر، گاه نوشت ها | هیچ نظری

گاهی پیش می آید که مطلبی را برای جایی دیگر یا کسی دیگر نوشته باشم اما بعد احساس می کنم که برای آنجا زیاد بوده یا اینکه خوب آن را نگرفته‌اند یا دیگرانی نیز با مخاطبان اصلی نوشته همداستان و همراه اند پس باید مطلب را به جمعی دیگر تقدیم کنم و باز بگویم. درست مثل مطلب حاضر که با محوریت جمله ای کوتاه از امیر مؤمنان علی علیه السلام در آینه‌ی ذهنم نشسته بود. «خذوا من اجسادکم…» از جسم و تنتان بگیرید و به جانتان ببخشید. وای که چقدر این جمله می تواند هوش و اندیشه‌ی هشیاران را دلبری و رهبری کند. احساس می کنم در سایه‌ی این کلام می توانم دریافت بهتری از آیه‌ی «أذهبتم طیباتکم فی حیاتکم الدنیا و استمتعتم بها» (احقاف، آیه ۲۰) داشته باشم. اینکه کشش دنیا همیشه فریبکارانه، همه‌ی خوبی‌های جسم و تن ما را به سوی خود کشیده است و جسم خاکی ما را از پیوستن به باد و باران آسمان، بازداشته است. تا جایی که عادت کرده‌ایم ته مانده‌های خستگی و فرصت های سوخته‌مان را نذر مسجد و محراب کنیم و باقیمانده‌ی سفره‌ی شب و روزمان را برای کبوترهای حرم خداوندی، در گوشه‌ای پرت از باغچه‌ی زندگی، بتکانیم. شکوای آیه از همین رو است که این چه رفتار غریبی است که ما انسان ها پیش گرفته‌ایم و خوب و خوشبوترین ها را به پای غولان می ریزیم و نثار دیو می کنیم؟! دریغ دارد که هنوز انسان، نه ارزش و بهای جسم و تن خود را نمی داند و نه قیمت جان و روان را یا اگر که می داند چرا روش داد و ستد نمی داند.

2233_orig

مگر سخنور حکیم و بی مانند تاریخ، در نهج البلاغه نگفت «إنَّهُ لیسَ لأنْفُسِکُم ثَمَنٌ إلّا الجَنّهُ، فلا تَبیعوها إلّا بِها؛ جانْ بهاى شما جز بهشت‏ نیست؛ پس آن را جز به بهشت مفروشید.» (نهج البلاغه، حکمت ۴۵۶) هر گاه توفیقی دست می دهد و بر این فرازهای روشنگر و سخنان تربیت کننده گذرم می افتد تا روزهایی پی در پی، مست معنای مسحور کننده شان می‌شوم و جریان تندتر خون را در رگهای خودم حس می کنم و نشاطی تازه تر در بساط علم و دینداری ناچیزم می بینم که شوق‌مندانه میخواهم همان لحظه‌های ناب را بی‌تابانه با دوستان جان در میان بگذارم تا آنان را نیز در این آگاهی شیرین، میزبانی کنم. باری همین گونه حال و قال‌ها، گاه گاهی سبب می‌شود تا بندی از این گونه نوشته‌های کوتاه را قیچی کنم و در صدر و ذیل آگهی منبرهایم بچینم و برگی از معارف سبز اهل بیت علیهم السلام را پیشکش دوستان معرفت اندوز نمایم مثل همین کوتاه نوشته‌ی زیر.

? سفره‌ی دعوت الهی، که «مأدبه الله» نامیده می‌شود، عرصه‌ی کار و تلاش و اقدام است و بزرگترین هنرها در این عرصه، هزینه کردن از نعمتهای سلامتی، آسایش، ثروت و جسم است که اگر درست هزینه نشوند، هرز خواهند رفت و زائل خواهند گشت. امام على ‏علیه السلام در نهج‏ البلاغه (خطبه ۱۸۳) مى ‏فرماید: «فاللّه اللّه معشر العباد! و انتم سالمون فى الصحه قبل السقم، و فى الفُسحَه قبل الضیق، فاسعوا فى فَکاکِ رقابکم من قبل ان تغلق رهائنُها، أسهروا عیونکم، و أضمروا بطونکم، و استعملوا اقدامکم، و انفقوا اموالکم، و خذوا من اجسادکم فجودوا بها على انفسکم و لا تبخلوا بها عنها. فقد قال اللّه سبحانه: «إن تنصروا اللّه ینصرکم و یثبّت اقدامکم» و قال تعالى: «من ذا الّذى یقرض اللّه قرضاً حسنا فیضاعفه له و له اجر کریم» ….فبادروا باعمالکم، تکونوا مع جیران اللّه فى داره»
«خدا را خدا را در نظر بگیرید، اى انبوه بندگان! و در این حال‏ پیش از بیماری، که تندرستید، و در گشایش پیش از تنگنایی که هستید، بکوشید پس در آزاد سازى وجود خودتان پیش از آنکه گروهایش بسته شود.
چشمهایتان را شب‏‌زنده‌‏دار کنید و شکم‏هایتان را لاغر کنید. و گام‏هایتان را به کار بگیرید و اموالتان را انفاق کنید.
از بدنهایتان بگیرید و به جانهایتان ببخشید و از جسمتان در برابر روحتان بخل نورزید. که خداوند سبحان گفته است: «اگر خدا را یارى کنید، خدا هم شما را یارى مى‏‌نماید و گامهای شما را استوار می کند» و آن بزرگ‌مرتبه فرموده: «کیست که خداوند را قرضی نیکو دهد تا خداوند آن را به چندین برابر براى او بیافزاید در حالی که براى اوست پاداشى بزرگ.»…پس به کارهایتان بشتابید، تا با همسایگان خداوند در آستانش همنشین باشید.»
انتظار می رود تا جانهای اهل شتیاق، از شیرینی و حلاوت این فرمانهای نوشین و حکیمانه ، شور دیگری در سر، بیابند و نشاطی افزونتر در اعماق روحشان، موج بزند و در مسیر خدمت به قرآن و اهل بیت(ع) همواره به درس بکوشند و مشق‌ها را مکرر کنند و از تکاپو در مسیر حق، باز نایستند و بر اوراق معنوی عمر خویش بیفزایند. آمین

مطالب مرتبط

یک نظر بگذارید